117 Town hall Leuven

De veranderende stad, het veranderende huis
Het mooiste stadhuis van België is geen stadhuis meer. Het klinkt schokkend, maar als we het letterlijk nemen, dan klopt deze uitspraak.
Het gebouw ondergaat op dit moment wellicht een van de belangrijkste transformaties in zijn 500-jarig bestaan: het verandert ingrijpend van betekenis. De historische steden verworden tot plaatsen om te bezoeken. Er wordt minder gewerkt, diensten trekken weg om beter bereikbaar te zijn en ook de handel maakt een omwenteling door.
De historische gebouwen, trekpleisters in dit stadsconcept, verliezen hun oorspronkelijke functie en vragen een nieuwe invulling. In ons geval is de hamvraag natuurlijk wat de nieuwe betekenis wordt van het historische stadhuis?
Het huis behoudt zijn protocollaire functie en blijft de plaats voor de maandelijkse gemeenteraadszittingen. Maar het is groot en er is meer nodig om het een hedendaagse relevante dynamiek te verschaffen.
Hoe kan dit gebouw, dat zo belangrijk is voor de stad, zijn belangrijkheid heruitvinden? En hoe zorgen we dat het stadhuis niet enkel een toeristische trekpleister wordt, maar ook een plaats van relevantie voor de Leuvenaar?

De participatieve stad
Leuven wil zijn inwoners meer betrekken bij het beleid en hen aanmoedigen zich in te zetten voor de stad. Het historische stadhuis zou hiervoor een bijzondere plek kunnen worden, in zekere zin een neutrale plek. De burgers zijn niet te gast bij de diensten
of de bestuurders, maar hebben een eigen plek, atelier, salon in het nieuwe oude stadhuis. Op geregelde tijdstippen worden diensten en bestuur uitgenodigd voor overleg. Het stadhuis wordt nu werkelijk een huis voor de stad.

Een snoer met losse parels
Het stadhuis is een veelheid van constructies waar je ooit tussendoor kon lopen. Met de tijd werd het een gesloten bouwblok. Het verleden weerklinkt nog in de namen van de gebouwen; oud, minder oud, authentiek, minder authentiek. De Olifant, Corps
de Garde, Dekenij, … Kleine of grotere gebouwde personaliteiten, de ene al meer uitgesproken dan de andere. Vandaag, een dicht geslibd geheel met een circulatie die onduidelijk, onhandig of gewoon onmogelijk is.

We concentreren ons op één beweging, een rondgang, die alles aan elkaar hangt en toch de fragmenten in hun eigenheid erkent.

We combineren de historische situatie, een losse verzameling van entiteiten, met de wens tot verbinding om er een werkend geheel van te maken. Het Vrijthof blijft vrij. De hof als een ruimte van decompressie en verpozing te midden van het dense gebouwareaal. Daarrond een snoer, een rondgang, een vierkante
ring die de bestaande gangen aanéénrijgt en waar nodig doorbraken maakt of stukken vervolledigt.
Een circulaire wandeling met binnenmomenten en buitenmomenten, die ook bestaande en nieuwe trappen en liften met elkaar verbindt; een kettingsnoer met de gebouwen als parels.
Langs het snoer wisselen plekken en gebouwen elkaar af, oud en origineel of jonger en heropgebouwd, langs de tuin of aan de straat. Dit zorgt voor oriëntatie.
Op elk moment weet je waar je bent, waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat.